Het behoud van Urk

Stormen en vloeden teisterden regelmatig het imposante en steil uit zee oprijzende eilandje Urk. Ogenschijnlijk een onaantastbare keileembult, maar in werkelijkheid een dorpje dat doorlopend terrein verloor aan de elementen. Met een gemiddelde landafslag van twee meter per jaar was het centraal in de Zuiderzee liggende eiland gedoemd om ten onder te gaan. Met Urk zou dan een uiterst belangrijk navigatiepunt voor de handelsroutes over de gevaarlijke Zuiderzee verloren gaan. Dat gegeven motiveerde de rijke Hollandse kooplieden om het eiland in 1660 te laten kopen door de Stad Amsterdam. Niet alleen om de veilige koers te bepalen, maar ook om als reddingstation hulp te bieden als schepen in gevaar kwamen. Het hoge eiland moest bewaard en bewoond blijven en voor de voedselvoorziening van de Urkers nam Amsterdam uiteindelijk ook de bescherming van het lage deel van het eiland voor zijn rekening.
De strijd om het behoud van Urk was een langdurig, geldverslindend en uitdagend project, maar het slaagde. Zonder de Pilotage en de Stad Amsterdam, en later het Rijk, zou slechts de achternaam Van Urk nog herinneren aan een eilandje dat ooit verzwolgen werd door de Zuiderzee.